Presentacion de qualques pèças de teatre
(Extraches de la charradissa.)

 

 

1942 - « LO METGE DE CUCUNHAN » (d’aprèp Aquiles MIR.)

Un metge que se cèrca de practica crida que va reviudar los mòrts. Lo vilatge tot arriba, mas, fin finala, cadun estima melhor de lausenjar lo gèni del metge, que de lo veire probar son talent.

 

1947- « LO MIRALHET » (d’aprèp JOYCE)

L’accion se debana en Lengadòc, davant un mas perdut, qualques sègles fa. Silon, lo paire, tòrna un jorn de la vila amb un daquòs desconegut : un miralhet redond. Lo mèstre de las tèrras li a bailat un miralh, al païsan, que crei i veire l’imatge de son paire mòrt. Un darrèr l’autre, Silon, la femna e la filha descobrisson de personas aimadas o asiradas, sens reconéisser son quite rebat. La femna, tafurada per l’esmoguda de Silon, rauba lo miralhet e i vei una mestressa. L’engruna ; la filha i vei una polida joventa que se pren per amiga. Embrolh general amb cadun son bocin de miralh. Lo miralhet acaba en mil bocins, del temps que cadun se’n torna a sos pantais o a sas tissas.

 

1974 - « LO JÒC DE LA CABRA »

Sadola d’èstre tanada per son òme, la femna fa pas que de li dire : « Me faràs venir cabra ! ». De tan que, jols consèlhs d’un ermitan, se buta de faire la cabra a de bon, lo biais e las tissas, e li fa pas que de « Mèèèèèèè ! » encapriciats ! Es ara a l’òme de ne venir caluc, de se pèrdre en fantasmes erotics dessenats e fin finala de prometre la doçor a sa « cabra », pro que tornèsse femna.

 

1984 - « LA PODRA D’EMBÒRNIA » -

A Venècia, al sèr d’una victòria inesperada, la fèsta se prepara. L’eròi ne serà lo Capitani Dòm Esteban de Córdoba y Miraflores, que la comtessa n’es amorosa. Aquela, per lo conquistar, s’assegura los servicis de « Cuèissa d’àngel », la masca del morre rosegat per la lepra. Aquò’s la « podra d’embòrnia », fisada per la masca a la comtessa.

Mas son los jovents que se bufan la podra a la cara, puèi la domaisela la bufa sul Capitani, fin finala, la contessa se ne servís... Mas tròp tard, la destinada e l’amor son ja en camin... E dins un canton sorn, trèva la masca ladra, qu’ensaja de se mesclar al decòr.

 

1989 - «  MEDELHA »

« Medelha » es una tragedia inspirada de « Medèa » d’Euripide. Senèca, Corneille, Jean Anouilh n’escriguèron tanben una. La legenda mitologica conta que Medèa, filha de Rei, s’enamorèt de Jason, capmèstre dels Argonautas. Li donèt de prene la Pelissa d’Aur, endormiguent lo drac que la gardava. Puèi, s’enfugiguèt amb Jason en se desfaire de sos enemics per de potingas magicas. Comença pels amadors una vidassa d’erràncias. Mas lo coble abòrda al païs del Rei Caralhon, e Jason vira amorós de la filha del rei. La venjança de Medelha serà terribla.

 

1990 - « LA RÒSA BENGALINA »

Es una fadariá, que l’escritura foguèt acabada tre 1983. Jos l’aparéncia d’un polit aucèl blanc, un masc se ven recaptar al prèp d’un mercant de gàbias. L’aucèl ten totes los poders e ne fa la pròva, que baila al mercant un rechauchon de primièra.

Lo Rei n’es lèu assabentat. Cobesejant los poders sens limita de l’aucèl, lo ven comprar al mercant, que lo vòl pas donar. Lo Rei usa de la temptacion per amanhagar lo mercant : tèrras, poders, aur, gorrinitge, li prepausa de tot... fins a li bailar la Reina per la paga de l’aucèl. Lo mercant finís qu’accepta. Lo Rei se’n torna amb l’aucèl. Mas... lo còr a sas rasons que la rason sap pas : lo mercant e la Reina venon amoroses un de l’autre.

Lo Rei, dins son castèl, se crei vengut invincible e vòl mostrar sa poténcia al mond. Davant los ministres, los generals, los avèsques, e los banquièrs del reiaume, lo còp de maissa es es un brave fracàs. Degús fa lo morre. Solet, romega lo poèta oficial de la cort, paure piòt, qu’es escanat pel borrèu. Lo Rei se manja la corona.

Lo Rei vòl recuperar la Reina, mas lo polit aucèl blanc arriba per aparar los amoroses. Un còp de mai, lo Rei es colhonat : sos poders e sos gonhafièrs pòdon pas res contra la libertat dels nòvis. E quand lo Rei se leva enfin del mitan, l’aucèl blanc esclaira la dralha...

 

1992 - «  CANTA-LOBA » Oratorio-opèra

Al temps que la crosada a estralhat las tèrras de Tolosa e de Trencavel, al temps que l’inquisicion s’organisa, Loba, la Loba, al clarebrun de sa vida, pantaissa, per las parets de son castèl de Pennautièr, a las valors desparescudas : a la « fin’amor » dels trobadors que l’an aimada e cantada, e que foguèron las aisinas de sa glòria e la jòga de sa fantasiá. Torna trapar lo recòrd de Peire VIDAL, « lo pus fòl òme que jamai foguèsse estat » que se vestissiá de pèl de lop per li agradar e se fasiá caçar « pels pastres e pels mastins » en ne manquèt morir. Ausís encara las « cançons » d’en Raimond de Miraval, eroticas e misticas a l’encòp.

Somia tanben a sas amors reialas, al Rei Amfós d’Aragon, que foguèt son aimador « drut ». Torna veire lo Rei Peire II, son filh, qu’aimèt de badas - Peire que defuntèt a la batèsta de Muret al costat de Raimond de Tolosa e de sos Occitans.

Loba es un personatge de carn e de sang, de passion e de volontat ; es tanben una femna liura d’assumir sos desirs ; enfin, es la metafòra d’una Occitània non arribada, que la fin violenta atissa los regrets e noirís las utopias.